HEEN EN TERUG NAAR DE ARDÈCHE

Onze tweede dag in de Vaucluse, maandag, regende het. Niet erg, we hadden nog een bezoek af te leggen en na dit fijne bezoek waar ik later nog over vertel werd het droog dus hebben we 's middags nog lekker kunnen fietsen. Dorpjes en wijnvelden wisselden elkaar af. In dit dorp een blauwe vlag met een geel zonnetje op de mooie toren en die gele zonnetje waren ook op de smalle weggetjes in het dorp geschilderd. Leuk gezicht. Een van de mooiste dorpen in de Vaucluse is wel Pernes-les-Fontaines met veel bezienswaardigheden We stonden vol bewondering te kijken naar dit grote wijndomijn. Er staan grote roestvrijstalen tanks voor de wijnopslag maar rechts daarvan staan op een rek ook houten wijnvaten. Meestal is dit eikenhout, dat geeft een bijzondere, andere smaak aan de wijn. Leuk straatje in Carpentras. Weer eens wat anders dan parasolletjes. Zomaar op een straathoek moest ik even stoppen voor de mooie fontein en met de blauwe deur werd het een mooi plaatje. Drie oude deuren op een rij.

Het kerkje waar we langskwamen tijdens onze fietstocht van de eerste dag rond Carpentras was niet veel bijzonders maar de buiten- en binnen deuren waren zo mooi dat ze een foto meer dan waard waren. Aan het eind van de laan een oud landhuis, bijna niet te zien door de heggen ervoor. Maar het mooist is toch die laan met die oude platanen, die horen bij dat huis. We gebruikten onze lunch bij deze grote rotsformatie, heel bijzonder. Toen we even naar boven liepen zagen we deze grot, er was zelfs een raam in uitgehakt. Alles wees erop dat de grot vroeger bewoond is geweest. We genieten van het landschap met de druivenvelden en op en achtergrond telkens de Mont Ventoux. Ik zag het  door een poortdeur in een flits en ging ervoor terug. Een allerleukst tuintje, volgens mij van een lieve mevrouw en haar waslijntje met knijpers mochten natuurlijk ook op de foto, die voegden iets toe. Een mooi doorkijkje in een dorp waarvan ik de naam niet meer weet wat ik eigenlijk ook niet zo belangrijk vind.

Even er tussen uit. We zijn nu een maand in de Ardèche en hebben alleen in de eerste week aardig weer gehad. Tussendoor de rest van de weken gelukkig ook droge dagen zodat we toch aardig wat tuinwerk konden doen wat nu zover was dat we wel een paar snipperdagen konden nemen. Ik had een huisje besproken in de buurt van Carpentras wat ligt tussen Orange en Avignon. Weerkaarten bestudeerd en dit moest het worden. Alhoewel, vandaag is het weer op het laatste moment een twijfelgevalletje geworden. Geeft niet, we hebben een alternatief voor een slechte dag. Verleden jaar nam ik al eens een foto tijdens een fietstocht in het zuiden van een veld vol met klaprozen, vandaag krijgen jullie er nog eentje. Ik heb nog nooit zoveel klaprozen op één dag gezien, duizenden. We starten onze route vanuit het plaatsje Monteux, schuin onder Carpentras en fietsten een stuk op de Via Venaissia die je hieronder het viaduct ziet liggen. Dit oude hekwerk werd door de Franse Spporwegen in heel Frankrijk gebruikt,

In de Boswachterij Ommen staat dit monument van het Kamp Erika, van 1941 tot 1945 een plek van ontberingen, pijn en heel veel leed. Eerst deed het dienst als gevangenkamp van de Duitsers en daarna is het in gebruik geweest als Arbeitseinsatzlager. Het was november 2019 toen wij hier stilstonden tijdens het lopen van het Pieterpad. Diep onder de indruk waren we maar ook verwonderd, kamp Erika, de naam zei ons niets. Jaren later kwam hier antwoord op tijdens de Nationale Herdenkingsdag van 2024, heel bijzonder. Gisteravond zagen we de uitzending van de herdenking op de Dam die uitzonderijk leeg was. Het was er stil zoals ook bij ons in huis. Diep onder de indruk keken wij naar deze herdenking, ik zat met betraande ogen en een dikkel keel, het grijpt me altijd aan. Toen ik gisterochtend vroeg even op NOS app keek werd ik getroffen door een item over kamp Erika, een concentratiekamp dat werd vergeten en verzwegen. Ik had een drukke dag dus het hele artikel heb ik niet gelezen maar het onde

Zo zag het er eergisterochtend uit toen we naar Privas reden. Het regende, de dag ervoor ook en het bleef regenen tot gistermorgen vroeg. Misschien vinden jullie dat ik zeur over het weer hier maar als je meer dan genoeg buitenwerk hebt voor twee personen en je kan soms dagen niets doen vind ik dat ik wat mag mopperen. En dat mogen de mensen in Nederland zeker die alweer de dupe zijn van overstromingen wat trouwens veel erger is dan ons probleempje. En niets doen is wat overdreven met een man als die van mij. Die gaat vrolijk zijn kelder opruimen en tussen de bedrijven door repareert hij kleine zaken die zijn blijven liggen. De kofferbak van de auto zat helemaal volgestouwd met spullen voor de vuilstort. Ik sta daar altijd met plezier die auto leeg te halen, het geeft zo'n tevreden gevoel. Onze kelder is groot met rechts achterin de cv ketel, zo'n computergestuurd geval.  Verder heel veel gereedschap, dat krijg je als je je hele leven een enthousiaste doe het zelver bent gewees

Colorado, 1948. Op een koele herfstochtend loopt de zeventienjarige Victoria Nash naar haar dorp met een gammele wagen vol perziken uit het late seizoen. Als ze een kruispunt nadert, vraagt een jongeman haar de weg. Ze kan hem negeren en snel doorlopen. Maar dat doet ze niet. En zo begint het verhaal over het leven van Victoria en dat leven zal niet makkelijk worden. Maar zij bezit de kracht om te overleven. Verder vertel ik niet over dit mooie boek, lees het zelf maar. Een sterk verhaal en mooie zinnen met veel gevoel voor taal. ‘We kunnen de momenten die ons maken tot wie we zijn niet kiezen alsof het de rijpste, mooiste perziken aan de tak zijn. In de eindeloze struikeling naar onszelf oogsten we de vruchten die het leven ons aanbiedt.’

Ik had nog meer foto's genomen terwijl ik mijn rondje om het dorp liep. Wat kleur betreft een beetje van alles wat. Dit is een tak van de struikhortensia met nog wat zwarte bessen die er in de winter aanblijven. De vogels eten er graag van. Ereprijs, een ieneminie maar o zo mooi bloempje. Blaassilene, ik was blij dat ik het weer zag. Het stond in een paar plukjes bij elkaar. Zo'n prachtig teer plantje maar je moet goed kijken want tussen het geweld van hoog opgroeiend gras in de bermen zie je het gauw over het hoofd. Ik kon niet kiezen welke foto ik zou gebruiken dus dan maar alletwee. Zo'n pracht mag getoond worden. Ook klein maar fijn, Robertskruid, met nog wat regendruppels op de blaadjes. Helemaal scherp is de foto niet maar het is de eerste vlinderfoto van dit jaar dus het kleingeaderd witje krijgt hier toch een plekje. Eigenlijk wilde ik deze foto van de rode klaver weggooien, niet al te scherp en er stond genoeg klaver om een nieuwe foto te maken. Maar toen zag ik de